Μινιμαλισμός και κατοχικό σύνδρομο

Το πρώτο μου σπίτι ως φοιτήτρια είχε κουρτίνες με τον sport Billy. Ναι, το γνωστό σπορτ Μπίλυ είσαι ήρωας απ’άλλο πλανήτη, το αγόρι με το τσαντάκι και τα φτερωτά πέδιλα σπορτ Μπίλυ.

Η λογική του πατέρα μου ήταν:

• χρειάζεσαι κουρτίνες
• οι κουρτίνες είναι ακριβές
• δε γίνεται να βγάλουμε αυτές που έχεις ήδη γιατί τις χρειάζεται ο αδερφός σου
• οι μόνες κουρτίνες που έχουμε διαθέσιμες είναι αυτές από το παιδικό σου δωμάτιο
• οι παιδικές σου κουρτίνες θα σε αποτρέψουν από το να κάνεις σεκς τώρα που θα μένεις μόνη σου

Αυτό το τελευταίο δεν μου το είπε ποτέ δυνατά, αλλά ας μη γελιόμαστε. Με λίγα λόγια έπρεπε να βρω δουλειά σύντομα.

Κάτι που όλοι ξέρουν αλλά κανείς ποτέ δεν μιλά γι ‘αυτό, είναι ότι οι ανύπαντροι άνθρωποι μέσης οικονομικής επιφάνειας  ζουν λίγο χειρότερα από φοιτητές. Οι χαμηλής επιφάνειας ζουν με τους γονείς τους και οι παντρεμένοι με τα πλυντήρια πιάτων τους. Υπάρχει όμως και η γκρίζα ζώνη των «εργένηδων» και των «ζευγαριών» που ζουν βουτηγμένοι στην αμαρτία αφενός, αφετέρου μετακομίζουν από δω και από κει τη σαβούρα που περίσσεψε από τα φοιτητικά τους χρόνια και τις βιβλιοθήκες BILLY από το IKEA που αγόρασαν με τους πρώτους μισθούς.

Και εντάξει υπάρχει και μια κωλόφαρδη μειονότητα που είχε καλόγουστους γονείς και κατάφερε και έφτιαξε ένα σπίτι της προκοπής. Οι υπόλοιποι όμως αρκεστήκαμε στη λαδομπογιά και στα ριχτάρια, σε ποτήρια μπύρας κλεμμένα από μαγαζιά και σε πορτοκαλί κώνους της τροχαίας για να διακοσμήσουμε το σπίτι μας (όχι εγώ, μια φίλη μου).

Γιατί ποτέ κανείς δεν είπε «Ωραία, τώρα που παίρνω 650 ολόκληρα ευρώ, ας πάρω έναν καναπέ της προκοπής που μου έχει γίνει ο μπίθας τετράγωνος από το μπαουλοντίβανο της προγιαγιάς μου»

Οι πρώτοι μισθοί γίνανε τηλεοράσεις και λαπτοπ. Οι υπόλοιποι μπύρες και λογαριασμοί. Και μετά αρχίσαμε να κουβαλάμε σπίτι παλέτες και πηγαινοφέρναμε καρέκλες στο μπαλκόνι. Αν είστε ρομαντικοί και χαμογελάτε με νοσταλγία, ξουτ, δεν είμαστε τέτοιο μπλογκ.

 

Και κάθε φορά που κάποιος από την παρέα παντρεύεται και πάει σε κανονικό επιπλάδικο, ένας βουλιαγμένος καναπές βρίσκει τα φτερά του και έρχεται σπίτι σου.

Το κατοχικό σύνδρομο

Ένας πρόχειρος ορισμός του συνδρόμου είναι «Η αυτόματη δημιουργία ενοχών όταν σταματάς να τρως πριν τελειώσει το φαγητό σου ή όταν πας να πετάξεις κάτι που δεν σου χρειάζεται».  Τι είναι ο Έλληνας αγαπητοί αναγνώστες μου; Ένας φραπές, λίγο αγανάκτηση και πολλές ενοχές. Με άλλα τόσα τον ξαναφτιάχνεις. Α, και λίγο από αυτό ⇓

 

Χρόνια απειλών και υπενθυμίσεων για τη σκληρή ζωή της κατοχής προκειμένου να φας όλα τα φασολάκια σου γιατί στην ηλικία σου τα παιδάκια τρώγανε ψωμί με πελτέ και πάθαιναν σκορβούτο, και δανεικά παπούτσια που άλλαζαν πιο πολλά χέρια και από τσιγάρο σε σχολική τουαλέτα σε οδήγησαν στην παιδική παχυσαρκία και στο να κρατάς ότι σκατά σου έχουν χαρίσει ποτέ στη ζωή σου, θείες, δάσκαλοι, γονείς και γκόμενοι/νες ακόμα και τη ζωγραφιά που σου έκανε το παιδάκι του συνάδελφου στη δουλειά που ήρθε για μια ώρα στο γραφείο και δεν ήθελες να του δώσεις το κινητό σου και το έβαλες να «σου ζωγραφίσει κάτι». Λούσου τα τώρα.

Ο μινιμαλισμός

Ο μινιμαλισμός σαν lifestyle έχει να κάνει με την απαξίωση των υλικών αγαθών και πρεσβεύει ότι ο καθένας πρέπει να κατέχει όσα ακριβώς χρειάζεται για να ζήσει και να αποτινάξει από πάνω του τις κατασκευασμένες ματεριαλιστικές επιταγές που τον ταΐζει ο ιμπεριαλιστικός Αμερικανικός κοσμοπολιτισμός με προϊόντα που παράγονται κυρίως  στην καπιταλιστική Κίνα. Κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Σου λέει δηλαδή, πόσα ρούχα θες; 5 μπλούζες, 2 παντελόνια. Αυτοκίνητο δε χρειάζεσαι, έχεις συγκοινωνία, 2 πιάτα 2 ποτήρια και ένα κρεβάτι. Έτσι απαλλάσσεσαι από την ύλη, το άγχος που προκαλεί η απόκτηση και η διατήρησή της και είσαι ελεύθερος.  Οκ σε πρώτη ανάγνωση, εκτός αν μας διαβάζετε από Βόρεια Κορέα και αυτός ο τρόπος ζωής σας έχει επιβληθεί, (τα φιλιά μας στη Β. Κορέα) ή αν είσαι πλούσιος και ζεις με θερμαινόμενα δάπεδα, άπειρα λεφτά για ταξί και φαγητά σε εστιατόρια για να μη χαλάς την ελευθερία σου στη κουζίνα τηγανίζοντας ομελέτες (τα φιλιά μας στους πλούσιους, στοιχεία επικοινωνίας, ψηλά στη σελίδα.)

 

Η χρυσή τομή

Ξεκίνα με τη μεγαλύτερη σακούλα σκουπιδιών που θα βρεις σπίτι σου. Πήγαινε στη ντουλάπα σου και πέταξε όλα τα ρούχα έξω. Είναι σπαστικό, αλλά δε δουλεύει αλλιώς, trust me. Πέταξε ότι δε σου κάνει, ότι έχεις για όταν αδυνατίσεις, για όταν παχύνεις ή για όταν θα ξαναπάς στα μπουζούκια.   Επίσης ότι έχει τρύπες, έχει ξεβάψει, παλιώσει, ότι σου έχουν χαρίσει και δε σ’αρέσει ή «θέλει σιδέρωμα κατά τα άλλα μια χαρά είναι». Είναι ρούχα που δεν φοράς, δε γίνετε να τα χαρίσεις αλλά τα κρατάς από ενοχές. Γιατί; Ότι ξαναμπεί μέσα στη ντουλάπα θα είναι τα 5 ρούχα που φοράς έτσι κι αλλιώς, τα «καλά σου», αν έχει νόημα και τα ρούχα της δουλειάς. Αν αμφιβάλλεις για κάτι, ρώτα τον εαυτό σου «θα ήθελα να πεθάνω με αυτά τα ρούχα και να είναι το φάντασμα μου ντυμένο έτσι στην αιωνιότητα;»

Με την ίδια λογική ψάξε τα είδη προικός στο επάνω μέρος και κράτα ότι αξίζει τον κόπο και τα άλλα χάρισε τα, υπάρχει πολύς κόσμος για τον οποίο αποτελούν είδη πρώτης ανάγκης και εμείς τα έχουμε στη ναφθαλίνη λες και θα φιλοξενήσουμε ποτέ 10 νοματαίους ταυτόχρονα και δε θα μας φτάσουν.

Πέταξε τα δώρα που δε σου άρεσαν ποτέ, δεν πειράζει. Πειράζει που οι φίλοι σου δεν ξέρουν το γούστο σου. Μη πετάξεις τους φίλους σου, να τους λες τι θέλεις να σου πάρουν, κάνει τη ζωή όλων ευκολότερη. Από την κουζίνα πέτα τα τάπερ που δεν μπαίνουν το ένα μέσα στο άλλο ή δεν έχουν καπάκι ή τα καπάκια που δεν έχουν τάπερ και ότι χρησιμοποιείς πιο σπάνια και από τον ντολμαδοπαρασκευαστή. Πέταξε μπολάκια, μαγνητάκια, κούπες και φλιτζανάκια που ούτε ξέρεις γιατί τα έχεις. Η ερώτηση που κάνουμε στον εαυτό μας στη κουζίνα είναι «αν μετακόμιζα σήμερα, θα ήθελα να τα πακετάρω ένα ένα και να τα κουβαλήσω στο Νταχάου που βρήκα δουλειά με μπόνους;» Αν η απάντηση είναι όχι δεν τα χρειάζεσαι. Απλά έχεις συνηθίσει να τα έχεις.

Στη συνέχεια θα πετάξουμε cd/dvd από εφημερίδες, περιοδικά, 5 από τα 10 τασάκια που βόσκουν σε όλο το σπίτι, τα σουβέρ που μεταμορφώνονται σε αυτοκόλλητα όταν ακουμπήσουν ποτήρι και μπιμπελοβλακείες από μπομπονιέρες. Αν πήγες στη γαμοβάφτιση, την έβγαλες ήδη την υποχρέωση. Είσαι ήδη σε καλό δρόμο. Το πιο ύπουλο είδος άχρηστης παλιατζούρας είναι αυτό που επιχωριάζει κάτω από κρεβάτια και καναπέδες μέσα σε κουτιά παπουτσιών. Τα κουτιά που φυλάς το παρελθόν σου. Φωτογραφίες από τον στρατό και την πενταήμερη, ραβασάκια με βρισιές από το λύκειο, λευκώματα και κοχύλια, εισιτήρια και σφηνοπότηρα και γράμματα από πρώην που τώρα τους βλέπεις στο δρόμο και κάνεις ότι δεν τους ξέρεις. Αν θεωρείς ότι στα 50 σου θα θυμάσαι τι συμβολίζει το καθένα οκ. Αν όμως πιστεύεις ότι η φωτογραφία από την πενταήμερη  θα σου θυμίζει για πάντα τον γυμναστή σου που σου την έπεσε μεθυσμένος μέσα στο κλαμπ νταμπ, πέταξε την.

Ο σκοπός είναι να καταλήξεις να ζεις σε ένα σπίτι που όλα θα σου είναι πραγματικά χρήσιμα κάθε μέρα. Θα ανοίγεις την ντουλάπα και ότι βλέπεις θα σου κάνει και θα σου αρέσει, δεν θα λες, «λες να αδυνάτισα από την προηγούμενη εβδομάδα και να μου κάνει εκείνο το σακάκι που είχα πάρει το ’98 από τις εκπτώσεις στα Κουφάλια; Κάτσε να αδειάσω τρία συρτάρια να το βρω μπας και. Να αδειάζεις τα ντουλάπια για να βάλεις παγίδες για τα μυρμήγκια όπως έμαθες από εδώ και να μπορείς να ξεσκονίσεις το σαλόνι χωρίς να χρειάζεσαι μπαζόκαδο κάτω από το παράθυρο. Λέμε ΟΧΙ στα κατοχικά μας κατάλοιπα, ΟΧΙ στη δικτατορία του σεμέν από την προίκα της μάνας μας, ΟΧΙ στους ανώμαλους γυμναστές και όχι ευχαριστώ στους παντρεμένους που θέλουν να τους κάνεις τζάμπα τον παλιατζή γιατί πήραν γωνιακό βελούδινο καναπέ οι κακόγουστοι.

* δεν μου την έπεσε ο γυμναστής στην πενταήμερη, οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική, κανένα ζώο δεν βασανίστηκε κατά τη δημιουργία αυτού του ποστ.