2018 Όα όα.

Έχει την πλάκα του τελικά το bloggin με τόσους διαφορετικούς τρόπους! Ο τελευταίος είναι να σκάνε μηνύματα από αναγνώστες στο inbox που ρωτάνε αν ζω ή αν πέθανα κάτι που με έκανε να φτάσω στο σημείο να σκέφτομαι -Να βγάλω μια φωτογραφία για το ίνσταγκραμ, να δει ο κόσμος ότι είμαι καλά, γιατί θα αρχίσουν να στέλνουν «Καλό Παράδεισο» στον τοίχο μου.

Το οποίο μη με παρεξηγήσετε, είναι από τα πιο γλυκά πράγματα που μπορεί να συμβεί σε ανθρώπους σαν κι εμένα, το να είμαι απλά ο εαυτός μου και κάποιος που δεν με ξέρει να με παίρνει στα σοβαρά.

Που ήμουν τόσους μήνες;

Λίγο το ότι γενικά μου παίρνει ένα 10ωρο να γράψω, να κάνω edid, να κλέψω βρω τις φωτογραφίες που θέλω να ανεβάσω σε ένα άρθρο μέχρι το να το πετάξω στα σόσιαλ μίντια με έναν μη επιθετικό τρόπο για να μην με πείτε σπάμμερ, σε συνδυασμό με το ότι το 2018 πέρασα από τον κυκεώνα του άνεργη με κατάθλιψη- σερβιτόρα με αυχενικό- συντηρήτρια με αυχενικό, τενοντίτιδα, δισκοκήλη και με 7ήμερη απασχόληση ε να, εδώ ήμουν, ρωτήστε τον ορθοπεδικό μου αν δεν με πιστεύετε.

Και φτάνουμε στο σήμερα, στο blogger  με γαστρεντερίτιδα (μεγάλη η χάρη της) και είναι η πρώτη Κυριακή από τον Σεπτέμβρη που είμαι σπίτι και βρέχει και δεν κάνει να φάω και να πιω καφέ.

Exiting comfort zone

Το 2018 λοιπόν γνώρισα πολύ καινούργιο κόσμο. Κυριολεκτικά, αν νιώθετε πως έχετε βαλτώσει και έχετε βαρεθεί τα ίδια και τα ίδια, πιάστε δουλειά σε ένα καφέ, κάντε το εθελοντικά αν είναι ανάγκη και θα σοκαριστείτε από το πόσος κόσμος θέλει να πει τα προσωπικά του στους σερβιτόρους. Μετά από 7 χρόνια που δούλευα στο υπόγειο ενός μουσείου ξαφνικά βρέθηκα να ακούω για παράνομα ζευγάρια, για τις καλύτερες κρυφές παραλίες, για συνταγές, πεθερές, μάγια και ματαιωμένα όνειρα. Επίσης έμαθα τα πάντα για τον μελιταίο πυρετό, την mosanto, τα καρτέλ του κρέατος και πιο μηχανάκι δεν αξίζει τα λεφτά του. Εδώ να προσθέσω ότι αυτά ακούγονται στα καφέ της επαρχίας, στα καφέ της Αθήνας ίσως ακούγονται πιο κουλ πράγματα, δεν ξέρω, δεν έχω άποψη.

Βρέθηκα σε πολλά παιδικά πάρτι, που αν με ρωτούσες πριν παιδικό πάρτι ή  αλλαγή στοιχείων στην Εφορία θα σου έλεγα: Γραφειοκρατία; Bring it on bitch! (γιατί προφανώς έχω μεγαλώσει στα γκέτο του Bronx) και βρέθηκα να ακούω το ντάμε του κοσίτα αχ αχ μέχρι που το IQ μου σημείωσε πτώση της τάξης του 0,23%. Από τις μετοχές της υψηλής κεφαλαιοποίησης, τη μεγαλύτερη άνοδο κατέγραψαν ικανότητες τις οποίες δεν ήξερα καν ότι είχα, δηλαδή το να μην ειρωνεύομαι (μπροστά τους) ανθρώπους που θέλουν να πιουν καφέ ενώ είναι ξεκάθαρο ότι δεν τους αρέσει. Θέλω εδώ να διακόψω την κανονική ροή αυτού του ποστ και να πω σε όλους εσάς εκεί έξω πως αν χρειάζεται να παραγγείλεις τον καφέ σου χρησιμοποιώντας πάνω από 4 λέξεις, δεν θες να πιεις καφέ, θες κάτι άλλο.  Άκου τη δίψα σου.

Ανοδική τάση σημείωσε επίσης η μελανίνη στο δέρμα μου χαρίζοντας μου μετά από χρόνια το πολυπόθητο μαύρισμα-μανίκι και μαύρισμα-σαγιονάρα δίχαλο κάτι που με έκανε φοβερή ατραξιόν στους γάμους που παραβρέθηκα φέτος, γιατί το υπόλοιπο σώμα μου είχε την απόχρωση » καλαμαράκι Παταγωνίας χωρίς συντηρητικά». Όχι δεν έκανα μπάνια ούτε φέτος.

Με το ράψιμο επίσης είχα μεγάλη επιτυχία, καθώς οι δημιουργίες μου κόσμησαν τους πιο καλοντυμένους φίλους μου και πολλά μωρά ήρθαν στον κόσμο γεμίζοντας σάλια τα πάμπολλα είδη προικός  που έραβα όσο ήμουν άνεργη και στη συνέχεια πουλούσα στη μαύρη αγορά πάρα πάρα πολύ νόμιμα. Όταν πείστηκα ότι δεν τα αγοράζουν από οίκτο, αλλά επειδή τους αρέσουν πραγματικά, (πήρε χρόνο) η ραπτομηχανή μου κι εγώ γίναμε αχώριστες . Είναι πραγματικά περίεργο συναίσθημα να δίνεις κάτι που έχεις φτιάξει μόνος σου με αντάλλαγμα τα λεφτά και ίσως μια μέρα γράψω ένα πιο αναλυτικό ποστ. Όταν δεν έραβα συνέχιζα να φυτεύω αβοκάντο, γιατί πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι και να βάφω τα νύχια μου μπορντό, γιατί είμαι μια τσούλα.

 

Και ύστερα ήρθε η σύμβαση

Λίγο μετά το μεσοκαλόκαιρο και ανάμεσα στο αν το ράντισμα για τη δακοκτονία βλάπτει τον υδροφόρο ορίζοντα και ένα τσακ πριν μάθω πως να λέω τον ελληνικό και να χάσω την ευκαιρία του να βγάλω πραγματικά λεφτά στη ζωή μου Αα αβασάνιστα, έπιασα ξανά δουλειά στην αρχαιολογία . Τι έχεις Γιάννη, τι είχα πάντα η αρχαιολογία, πονάει αλλά μ’αρέσει με άλλα λόγια. Αν δεν σας αρέσει η δουλειά σας, απλά σκεφτείτε μια μέρα εμάς τους Άγνωστους Στρατιώτες Αναστηλωτές να δουλεύουμε στον ήλιο σε χώρους που σχεδόν ποτέ δεν έχουν τουαλέτες, να πιάνουμε την πέτρα και να τη στύβουμε και πιο δίπλα ροδοκόκκινοι τουρίστες να μας  φωτογραφίζουν και να μας δείχνουν από απόσταση σαν να είμαστε σε ζωολογικό κήπο και εμείς να είμαστε τα λύγκας, το ζώο που κάπου το έχεις ξανακούσει, ξέρεις ότι υπάρχει, αλλά δεν το έχεις δει ποτέ. Οι ίδιοι τουρίστες όταν μας πλησιάσουν και βεβαιωθούν ότι είμαστε φιλικοί, θα παραπονεθούν για τη ζέστη, τα φίδια και την έλλειψη σκιάς.

Τώρα που χειμώνιασε και φύγαν τα φίδια έφυγαν και οι τουρίστες τα φίδια, συνεχίζω να βάζω το λιθαράκι μου στην πολιτιστική μας κληρονομιά αλλά το μπλογκ κάπου το πήρε η μπάλα. Δεν το ξεχνάω, μπαίνω συχνά στα στατιστικά και σας βλέπω που πηγαινοέρχεστε και σας ευχαριστώ. Έχω πολλά μισογραμμένα ποστ και πολύ θα ήθελα να σας απειλούσα τώρα για μελλοντικό μπαράζ αναρτήσεων αλλά επειδή με ξέρω θα διατηρήσω ένα χαμηλό προφίλ.

Σε περίπτωση που διαβάσατε αυτό το ποστ καταλάθος και σας άρεσε και θέλετε να διαβάσετε κι άλλα γιατί είστε άνθρωπος με γούστο και εκτιμάτε την ποιότητα πάνω από την ποσότητα, κάντε μια εγγραφή για να σας έρχονται τα νέα άρθρα κατευθείαν με email χωρίς μεταφορικά και λοιπές χρεώσεις.

ΥΓ. Ανάλογα με το τι κρύβετε στην ψυχή σας, ευχηθείτε να μου περάσει γρήγορα η γαστρεντερίτιδα ή να συνεχίζει να με βασανίζει αργά και δόλια μπας και γράψω και τίποτα άλλο (διαθήκη πχ). Ευχαριστώ.