Εμπρός πίσω! Η παρελθοντολαγνεία στη διακόσμηση.

Γιατί 9 στους 10 ξέρουμε τι σημαίνει decoupage; και γιατί όταν πατάς στο google images decoupage είναι σαν να ξέρασε ανθοπωλείο πάνω σε αντικερί; Οι μπογιές κιμωλίας μας γλύτωσαν από το γυαλόχαρτο ή μας έκαναν να νομίζουμε ότι είμαστε συντηρητές έργων τέχνης σαν τον τον Θίο Ντέκερ από την Καρδερίνα; Διστάσατε ποτέ έστω και λίγο μπροστά στην αγορά ενός πικ-απ ή ενός αναλογικού τηλεφώνου που προφανώς δεν χρειάζεστε ή μπροστά σε μια γραφομηχανή μόνο και μόνο «γιατί είναι ωραία»;

Τι μεσολάβησε από την εφηβεία μας μέχρι τώρα και γιατί ομαδικά αποφασίσαμε πως παλιά ήταν καλύτερα; πάμε να τα δούμε ένα ένα.

Το Ikea

Θυμάμαι όταν άνοιξε το Ikea ήταν σαν να άνοιξαν οι ουρανοί και να μοίραζαν παγωτά και χρυσόσκονη. Και παγωτά. Ήμουν ήδη φοιτήτρια στη Θεσσαλονίκη και οι επιλογές μου στα έπιπλα ήταν τα μαγαζιά που έγραφαν απέξω «Φοιτητικά έπιπλα» και τα Neoset. Είχα ήδη μετακομίσει το μισό παιδικό μου δωμάτιο και είχα μαζέψει διάφορα έπιπλα από φίλους, ακόμα και από τα σκουπίδια. Όταν μια φίλη μου μου είπε «καλά δεν ξέρεις το Ikea; που ζεις» και με πήγε από κει, ένιωσα όχι η «Τελευταία των Μοϊκανών», τελευταία σκέτο. Οι φοιτητές πλέον αγόραζαν καναπέδες κρεβάτια με μίνιμαλ αισθητική και κορνίζες με έτοιμες αφίσες και φυτά εσωτερικού χώρου κι εγώ είχα πάρει μπαουλοντίβανο από τα παλιατζίδικα και στους τοίχους είχα αφίσες που ξήλωνα γυρνώντας από τις συναυλίες στο Βιολογικό. Με τα χρόνια όλοι μας πιστεύω, ακούγοντας 15 χιλιάδες φορές την απάντηση «Από το Ikea» κάθε φορά που ρωτούσαμε κάποιον -Ωραίο αυτό από που το πήρες; , αρχίσαμε να νιώθουμε μάζες και πρόβατα και πλέον δύσκολα ακούς κάποιον να λέει -Θα τα πάρω όλα από το Ikea να τελειώνω. Επίσης ας παραδεχτούμε ότι τα συγκεκριμένα έπιπλα διαλύονται. Κυριολεκτικά. Πλέον από «τελευταία» νιώθω κορόιδο.

 

Το pinterest

Κάθε φορά που νομίζεις ότι σκέφτηκες κάτι και πως είναι καλή ιδέα, να ξέρεις ότι η ιδέα δεν είναι δικιά σου, σου την έχει φυτέψει το pinterest. Ακόμα κι αν δεν είσαι μέλος, ακόμα κι αν δεν ξέρεις καν τι είναι, το pinterest σε έχει ψεκάσει. Ουσιαστικά πρόκειται για το πλυντήριο του ίντερνετ, το οποίο αποθηκεύει μόνο εικόνες, τις ανακατεύει και μετά τις ξεβράζει στο Facebook, στα blog που διαβάζεις, στα βίντεο που βλέπεις ακόμα και στην Μενεγάκη που βλέπει η μάνα σου που δεν έχει ίντερνετ, κι εκεί το pinterest θα της δείξει πως να κάνει ντεκουπάζ στο τραπέζι του σαλονιού που το έχει βαρεθεί. Και μόνο με μαγειρική να ασχολείσαι και τίποτα άλλο, το πιάτο θα φωτογραφηθεί δίπλα σε παχύφυτα, μάρμαρα carrara και κουζινικά από χαλκό. Σε χωριάτικου στυλ κουζίνα ε; με αξεσουάρ σε χρώματα παστέλ με προτίμηση στο millennial pink.

Σειρές, ταινίες και ο Wes Anderson

Καλά ο Wes Anderson είναι μια κατηγορία μόνος του, αλλά για οικονομία θα τον βάλουμε μαζί με το Mad men,  το Masters of Sex, το Friends και όποια άλλη σειρά η ταινία μας καθήλωσε με τα ωραία της σκηνικά. Η cozy αίσθηση που μας δίνει ένα σαλόνι (που έχει στηθεί από επαγγελματίες), σε μια σειρά που υπάρχει χρόνια στη ζωή μας μας κάνει να πιστεύουμε πως αυτό που χρειαζόμαστε στη ζωή μας είναι οι τεράστιοι ανοιχτοί χώροι  (που στις σειρές εξυπηρετούν 6 κάμερες, 1 μπούμαν και μια μακιγιέζ), με άψογη vintage αισθητική, παλέτες χρωμάτων που δένουν αρμονικά μεταξύ τους και φίλους με τόσο ελαστικά ωράρια που μπορούμε να περνάμε όλη τη μέρα μαζί τους. Οι τεράστιοι ανοιχτοί χώροι, δεν είναι μόνο μακριά από την ελληνική πραγματικότητα, είναι μακριά από την πραγματικότητα κάθε μεσοαστικής τάξης γενικώς. Και καλύτερα εδώ που τα λέμε, ξέρετε πόση ηχώ έχουν οι ανοιχτοί χώροι; Και άντε να βρεις ταιριαστά έπιπλα/ υφάσματα/ αξεσουάρ να γεμίσεις το γήπεδο που θέλεις για σπίτι.

Mad Men

Η Ελλάδα της κρίσης

Προσωπικά είμαι γεννημένη το 81. Το βαθύ Παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ έχει διαμορφώσει εμάς και όλες τις γενιές που ακολούθησαν με τον πιο ματαιόδοξο τρόπο. Νοικοκυριά με έναν μισθό ο οποίος κάλυπτε θέρμανση, φροντιστήρια ξένων γλωσσών, σιδεράκια και διακοπές στο εξοχικό. Ταξίδια με αυτοσκοπό τα ψώνια γιατί «έξω» είναι φτηνότερα και γονείς κουρασμένοι από την παιδική τους φτώχεια (πόσοι μεγάλωσαν σε σπίτια με εσωτερική τουαλέτα άραγε;) να θέλουν το «καλύτερο» για τα δικά τους παιδιά. Το «καλύτερο» ήταν το καινούργιο, το μη μεταχειρισμένο, το διαφορετικό. Γεννηθήκαμε ήδη καταναλωτές, χωρίς προσωπικότητα όμως, γιατί ότι μας χάλαγε μπορούσαμε να το αντικαταστήσουμε, δεν χρειάστηκε ποτέ να επενδύσουμε σκέψη σε κάποια αγορά μας. Πόσες φορές έχεις χρησιμοποιήσει την έκφραση «Απλά το θέλω. Επειδή μου αρέσει» με έναν παιδικό εγωισμό που αρνείται να παραδεχτεί ότι πλέον δεν μπορείς να έχεις αυτό που θέλεις, απλά γιατί έτσι. Πολλοί ξεμείναμε με έπιπλα που τα θεωρούσαμε προσωρινά. Άλλοι μένουμε ακόμα με τους γονείς μας και αν και οι περισσότεροι που δεν έχουν μωρό στο σπίτι δεν έχουν και θέρμανση, το θεωρούμε προσωπική αποτυχία γιατί οι «αυτοδημιούργητοι» γονείς μας «Στην ηλικία μας είχαν ήδη _____________».

Εκεί που θέλω να καταλήξω και θέλω να προσθέσω και πως η «παρελθοντολαγνεία» δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο, είναι ότι όλοι λίγο πολύ νοσταλγούμε την παιδική μας ηλικία και το τζάκι στο σπίτι της γιαγιάς, τότε που δεν ξέραμε αν και πόσα λεφτά έχουμε στην άκρη, τότε που άνοιγες την τηλεόραση και οι ειδήσεις ήταν μισή ώρα το πρωί και μισή το βράδυ όχι 24 ώρες το 24ωρο όπως τώρα και πως το πιο ωραίο σπίτι που είχες δει ποτέ ήταν μιας θείας σου που έμενε στην Αθήνα και δεν είχε παιδιά. Σπίτια με πράγματα που αγοράστηκαν ή φτιάχτηκαν μία φορά και για πάντα, ένα ντεκόρ που δεν άλλαζε όσο άλλαζε η ζωή γύρω μας. Ήταν μια σταθερά στον χρόνο που μας έδινε την ασφάλεια ότι όταν επιστρέψουμε θα ξαναπάμε «στην καλύτερη θάλασσα της Ελλάδας» και μετά θα φάμε τα «καλύτερα γεμιστά του κόσμου» από την «πιο τυχερή γιαγιά».

Ίσως οι αλλαγές να μην μας αρέσουν τελικά όσο νομίζουμε.